Ένα από τα μεγαλύτερα νοητικά άλματα της σύγχρονης εποχής είναι η πεποίθηση ότι ο φεμινισμός αποτελεί ένα αριστερό και "ανατρεπτικό" κίνημα, θέση η οποία είναι δυνατόν να "δικαιωθεί" μόνο μέσω της θεοποίησης της εργασίας και του "φτυσίματος" στην κυριολεξία του θεσμού της οικογένειας. Ο φεμινισμός από τα γεννητούρια του διεκδίκησε το "δικαίωμα της εργασίας για την γυναίκα", η οποία ζούσε μέσα στην "σκλαβιά" του σπιτιού, υποταγμένη στον "καταπιεστή" άνδρα. Σύμφωνα με αυτήν την ιστορική διαλεκτική, κάθε γυναίκα που άνοιξε ποτέ σπίτι με έναν άνδρα "εξαναγκάστηκε" από την στιγμή που ο δεύτερος βρίσκεται σε μια "θέση ισχύος" λόγω του φύλλου του. Εκτός από αυτήν την τραγική "ερμηνεία" των ανθρωπίνων σχέσεων, σε πρακτικό επίπεδο, η συμμετοχή των γυναικών στην παραγωγική διαδικασία υπερδιπλασίασε το εργατικό δυναμικό και έριξε κατακόρυφα τα εισοδήματα, με αποτέλεσμα ένα νοικοκυριό να μην μπορεί πλέον να σταθεί χωρίς δύο γονείς εργαζόμενους. Ό, τι ακριβώς επιδιώκει κάθε καπιταλιστής, πολλά φθηνά εργατικά χέρια. Και εφόσον υποτιμήθηκε και κατέστη τόσο δύσκολη η δημιουργία μιας οικογένειας, ξεπετάγονται άλλες "εναλλακτικές" για την γυναίκα, οι σπουδές, η "καριέρα", για να καταλήξει να ξοδεύει τα καλύτερα της χρόνια πάνω από τα βιβλία και να προλάβει να κάνει το πολύ ένα παιδί με τον σύντροφο της. Την ίδια στιγμή που οι εισαγόμενοι "επενδυτές" γεννούν σαν τα κουνέλια. Και όλα αυτά για να μην έχει "κανέναν άντρα από πάνω της" ενώ στο γραφείο ο προϊστάμενος θα είναι κατά πάσα πιθανότητα άντρας (που θα της την πέφτει κιόλας). Οπότε ας μην παραμυθιάζεστε με συνθήματα και ευήκοες ρητορικές, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Χωρίς τον φεμινισμό, ο καπιταλισμός δεν θα ήταν ποτέ τόσο ολοκληρωτικά κυρίαρχος.
Αναδημοσίευση από Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης